وارونگی ما - ابتکار - 10 دی 94 - مسعود ریاحی

"وارونگیِ ما" - نامه ای به خود هوا و حتی مسئولین هوا - روزنامه ی ابتکار - 10 دی 94 

http://www.ebtekarnews.com/?newsid=30559

 

به: خود هوا و حتی مسئولین هوا

سلام، امیدوارم که حال و هوایتان خوب باشد 
چندین روز است که هوای تهران بسیار مساعد شده است و الحمدلله فراوانی است و همه چیز در آن وجود دارد ، اما برخی کم لطفی کرده اند و نیامده اند ، نه اینکه بخواهیم ناشکری کنیم ها، دست همه مسئولین درد نکند که شرایطی ترتیب میدهند که این همه ذرات یکجا باهم حضور داشته باشند. قرض از مزاحمت اینکه درخواست داشتیم که قدری هم به فکر افرادی باشید که دخانیات مصرف میکنند، مخصوصا سیگار، با توجه به اینکه قدری هم گران شده است ، این تقاضا و خواهش را داشتیم که قدری نیکوتین هم در هوا بدمید، مثلا در بنزین ها علاوه بر وجود مواد خیلی خوب و مغذی و مرغوبی که وجود دارد کمی نیکوتین هم باشد ، یا اگر راه ندارد، به کارخانه هایِ کثیر و زیبایی که در همین چسبیدگی به تهران هستند بگویید که فیلترهای تصفیه کننده نخریده شان را ، حالا اگر خریدند هم مبارک باشد ، کمی دست کاری کنند یا اینکه علاوه بر این همه لطفی که به شهروندان دارند و همیشه مارا با آن همه مواد مغذی ای که رایگان وارد هوا میکنند،خوشحال و شرمنده میکنند، کمی هم نیکوتین بسوزانند و بریزند توی موادشان، و باز هم اگر راه ندارد ، در طرح قشنگ و منطقی باروری ابرها، مگر چه میشود علاوه بر باروری شان کمی نیکوتین از آن بالا پخش کنند یا تنباکو بپاشند که وقتی سیگاری ها نفس میکشند ، همه ی مواد را یکجا به درون ریه بدهند و نیازی به خرید سیگار نباشد، به این ترتیب میدانید چقدر صرفه جویی شده است؟ و علاوه بر آن، همه افراد شهر ، گرایش بالایی به نیکوتین پیدا خواهند کرد و حتی دیگر همین مقدار کم هم معترض نخواهند شد که چرا همه چیز در هوا هست و آنهایی که ما میخواهیم، نه! و در پایان جا دارد که از موتوری های عزیز، از دوستان تک سرنشین، از مدیران زحمت کش خودرو ساز داخلی که همیشه در صحنه هستند و تلاش میکنند و همیشه خودرو های تولیدی را بروز میکنند، که هم جنبه ی سرگرمی دارد؛ اینکه موتور یکی را در بدنه ی دیگری میگذارند و لاستیک سومی را به آن پیوند میزنند و اسامی زیبایی رویشان میگذارند و هم جنبه ی علمی پژوهشی برای علم پزشکی که در پیوند اعضا پیشرفت هایی بکنند و الگو گیری را از همین شرکت ها شروع کنند. جا دارد حتی از دوستانمان در خود هوا هم تشکر کنیم، از منواکسید کربن ، از ازنِ عزیز ، دی اکسید نیتروژن ، و حتی دی اکسید گوگرد و ... که هوای مارا دارند در هوا.

ضمیرِ تنهای او - روزنامه شرق شماره ۲۴۷۶- ۱۳۹۴سه شنبه ۱ دي - مسعود ریاحی

 

"ضمیرِ تنهای او "- روزنامه شرق شماره ۲۴۷۶- ۱۳۹۴سه شنبه ۱ دي - مسعود ریاحی

 

http://www.magiran.com/npview.asp?ID=3284395

http://sharghdaily.ir/Modules/News/PrintVer.aspx?Src=Main&News_Id=81514

 

درست ازآنجاکه هنوز جامعه روا‌ن‌شناسی در بحث سبب‌شناسی و علت‌یابی اُتیسم درگیر است و هنوز علت مشخصی برای این اختلال به اثبات علمی معنا‌داری نرسیده است، واضح است که درمان و پیشگیری، دچار محدودیت و ابهام جدی است. با چنین وضعیت پیش‌آمده‌ای، حداقل در شرایط موجود، باید اُتیسم را اختلالی دانست که تا پایان عمر فرد همراه اوست و تأثیر زیادی بر رفتارش خواهد گذاشت و به‌تبع آن، خانواده‌ای که در آن به دنیا آمده، تا پایان عمر فرد به‌نوعی همیار، همراه و کمک‌کننده اوست. آگاهی و پذیرش اعضای خانواده از این مفهوم ابدیت، اولین و سخت‌ترین نقطه مواجهه با اختلالات طیف اُتیسم است. با پذیرش چنین پیشامدی، نگاه و انتظار اعضای خانواده به فرد دارای اُتیسم و بحث توان‌بخشی و... آن، با واقعیت سازش برقرار می‌کند و متوجه این مسئله مهم خواهد شد که روان‌شناس‌ها و پزشک‌ها نقش خود را در بهبود عملکرد کلی فرد در زندگی روزمره او ایفا خواهند کرد، نه در درمان قطعی و دانستن این نکته ضروری است که اثربخشی مطلوب آنچه فردِ دارای اختلالات طیف اُتیسم در جلسات توان‌بخشی، گفتاردرمانی و... می‌آموزد، با برخورد صحیح اعضای خانواده با این فرد به‌دست می‌آید و نحوه رفتار خانواده با فرد دارای اختلال به‌نوعی به‌مثابه بافت و زمینه‌ای است برای نتیجه‌بخشی به آنچه فرد از روش‌های درمانی می‌آموزد. علاوه بر آن با توجه به زیست آدمی در دنیای فعلی که عنصر زمان دارای مفهومِ دیگری شده، بعید است که حتی صرف‌نظر از مشکلات اقتصادی، هیچ خانواده‌ای بتواند هر روز و هر ساعت به مراکز تخصصی مراجعه و طلب آموزش و کمک کند. بدیهی است که اعضای خانواده در برخورد با افراد، باید به‌مثابه شبه‌آموزشگرانی برای فرد دارای اختلال باشند. تعمیم و استقرار آنچه فرد دارای اختلال از گفتاردرمانی، بازی‌درمانی، موسیقی‌درمانی و... آموخته است، نیازمند فضایی مطلوب است برای بازتولید آموخته‌های خود؛ به‌نوعی خانواده با ادامه آموزش‌دهی به فرد، موجب استقرار و استحکام‌یافتن رفتارهای مطلوب فرد می‌شود. به همین جهت، بهتر آن است که خانواده‌ها در جلسات گفتاردرمانی، بازی‌درمانی و... حضور فعال داشته باشند تا آنچه را که به‌عنوان تکنیکی برای ارتباط مؤثر با فرد است، بیاموزند، زیرا عده بسیاری از این افراد به سبب مشکلات اقتصادی و... خانواده‌هایشان، تنها با همین آموزش‌های درون‌خانواده‌ای است که می‌توانند موجب بهبودی زندگی یک فرد از اعضای خانواده و جامعه، در حال و آینده باشند. خانواده به‌مثابه بستر و زمینه مناسب برای زیست و بهبود عملکرد یک فرد دارای اختلالات اُتیسم، باید خصوصیاتی داشته باشد که بتواند این زمینه را در شکل مطلوب خود حفظ کند، بی‌آنکه دچار استهلاک و اختلال در روابط درونش شود. این خصوصیات هم ابعاد اقتصادی دارند و هم ابعاد فرهنگی و هم ابعادی که مربوط به تاب‌آوری و قدرت شخصیتی افراد درون خانواده است. برای مثال حفظ رابطه مطلوب زناشویی و رابطه حسنه میان زوجین، به‌مثابه بازتولید فضای مطلوبی است برای تنفس یک کودک دارای اختلال، زیرا برخورد و زندگی با چنین افرادی، نیازمند داشتن یک منبع تأمین‌کننده انرژی است، انرژی‌ای که می‌تواند از شکل رابطه زناشویی تا روابط حسنه میان افراد دیگر خانواده نشئت بگیرد. البته تأمین این انرژی صرفا محدود به درون خانواده نیست، بلکه ابعاد اجتماعی گسترده‌ای دارد. برای مثال تلاش متقابل خانواده و اطرافیان برای حفظ ارتباط خانوادگی، هم در ایجاد فضای همدلانه و هم در جهت حفظ شرایط عادی‌بودن است و نیز به‌انزوانرفتن تدریجی خانواده و عدم پنهان‌سازی فرزند خود از چشم دیگران و جامعه تلاشی متقابل است میان خانواده و اجتماع. خانواده می‌تواند مقابل ابهام و نگرانی اطرافیان راجع به اُتیسم، با توجه به اطلاعاتی که از مراکز به او منتقل خواهد شد، به‌نوعی روشنگری و آگاهی‌بخشی کند و نتیجه چنین آگاهی‌بخشی‌ای را می‌توان در رفع مقاومت اطرافیان در پذیرش این اختلال و حفظ ارتباط با خانواده‌های درگیر مشاهده کرد. به‌طورکلی داشتن این خصوصیات و خصوصیاتی از این جنس به‌نوعی بازتولید‌کننده و حفظ‌کننده این بستر است، بستری که هرچه‌مطلوب‌تر باشد، می‌توان نمودش را در بهبود وضعیت کلی فرد دارای این اختلال مشاهده کرد.